In de rubriek ‘Terugblik’ werpt Formule 1-redacteur Rob Wiedenhoff een blik op het verleden aan de hand van momentopnamen. Van bijzonder tot bizar, het zijn Robs meest memorabele herinneringen aan een sport die hij al vijfenvijftig jaar als verslaggever en liefhebber volgt.
Met het komende afscheid van Felipe Massa komt de tranentrekkende en sensationele finale van het wereldkampioenschap 2008 je weer helder voor de geest. De jeugdige Lewis Hamilton maakte een seizoen eerder veel fouten. Hij erkende dat, en meende dat hij ervan had geleerd. En dat hij ervoor ging om voor het eerst wereldkampioen te worden met zijn McLaren. Zijn sterkste concurrent Felipe Massa dacht daar in het rode Ferrari-kamp anders over. Ook hij zette zijn zinnen op de ereplaats.
De finale afrekening werd verreden in São Paulo, waar het massaal opgekomen eigen publiek Massa vleugels ging geven. Hij moest er wel rekening mee houden dat Hamilton niet bij de eerste vijf mocht worden geklasseerd, want dan kwam de titel bij de McLaren-coureur.
Een belangrijke outsider bleef vooraf buiten schot: het weer. De start was vertraagd doordat het twee minuten voor aanvang hevig regende. Nadat de rijders in de loop van de race op een opdrogende baan op normale banden verder gingen, leek de titel voor Massa dichtbij te komen. Want Hamilton bleef steken op de vijfde plek. En het leek loepzuiver dat Felipe voor de zesde keer dat jaar ging winnen. Hij vertrok vanaf poleposition en draaide tevens de snelste raceronde. Maximale inspanning; meer kon hij niet doen.
Een plotselinge regenbui, drie ronden voor de finish, noopte tot bandenwissels. Alleen de alweer tamelijk vergeten Timo Glock (Toyota) bleef doorrijden op intermediates. Hij meende te kunnen verrassen. Dat deed hij wel degelijk, maar niet op de door hem gehoopte manier.
Vettel kwam met zijn Toro Rosso op twee ronden voor de finish voorbij Hamilton. Met Lewis zesde was de titel voor Massa. Het venijn zat echter in de staart. Massa werd de afgevlagde winnaar en heel Brazilië vierde al feest. In de Ferrari-pits werd de positie van Hamilton scherp in de gaten gehouden. Tot ontzetting van de Scuderia werd tweehonderd meter voor de streep de door de regen steeds verder afzakkende Glock voorbij gestoken door Hamilton. Lewis vijfde en wereldkampioen. Wat een ontknoping.
Droeve tranen in São Paulo. Wereldwijd zagen miljoenen het missen van Massa’s wereldtitel. Hoe anders was dat in 1959, toen ook een Ferrari-coureur op het nippertje de hoogste eer aan hem voorbij zag gaan. Van tv-reportages was geen sprake; de strijd om de titel werd in redelijke anonimiteit afgewerkt.
Tony Brooks kon op Sebring in de GP van Amerika kampioen worden na een spannend seizoen dat uit slechts acht races bestond, waarvan hij er twee won, in Reims en op de AVUS in Berlijn. Op het voormalige vliegveld in Florida bleken de wendbare Coopers met de Climax-motor achterin sterk in het voordeel tegenover de ouderwetse Ferrari’s met motor voorin. Een krachtmeting bleef uit. De Ferrari van Von Trips ramde Brooks bij de start. Na controle in de pitstraat werd Tony derde. Bruce McLaren (Cooper) won de wedstrijd. Jack Brabham duwde zijn Cooper over de streep, werd vierde en kampioen.
Bijna veertig jaar later sprak ik tijdens de Revival op Goodwood uitgebreid met Tony Brooks. Zijn reactie op het missen van de titel was typisch Brits onderkoeld: “Dat jaar had ik meer dan normale pech, denk ik.”
Door: Rob Wiedenhoff.
Dit artikel is eerder gepubliceerd in Formule 1 nr. 17, 2016.
