Het is stil. Oorverdovend stil. Dan komen ze voorbij. Het kabaal van de Formule 2-wagens wordt al snel onderbroken door een onheilspellend geluid. Een klap zo hard dat die nog van ver te horen is. Vanaf de tribune bovenop de Raidillon is te zien dat Giuliano Alesi in een slip raakt. Kan gebeuren, denk je dan nog bij jezelf. Hij zal, net als de rest van het veld, gewoon zijn weg wel weer vervolgen. Zoals altijd. Dat doen ze altijd. De coureurs vliegen je voorbij met buitenaardse snelheden door bochten die je met je eigen auto niet eens met een kwart van die snelheid kan nemen. Het zijn goden, die coureurs.

De start, alles gaat prima. Ze vliegen allemaal voorbij, maar ze laten elkaar heel. Je ziet ze voorbij scheuren, alle auto’s in verschillende kleuren. Wat een geluid, die F2. Je filmt ze dan ook, want dit is een van de weinige momenten dat je zo’n storm aan geluid hebt. Ronde twee, ze komen weer voorbij. De gaten zijn al wat groter. Dan komt daar die spin van Alesi. Hij verliest de controle, niemand op de tribune weet waardoor en wat er verder gebeurt. Dat is allemaal buiten het zichtveld. Dan volgt ineens die klap, die ongelooflijk harde klap. Het galmt door de Ardennen. De beelden volgen daarna al snel op de tv-schermen langs het circuit. Beelden die je achteraf nooit had willen zien.

De rode vlag. Nooit een goed teken. Geen herhaling van de crash. Ook geen goed teken. Een stuk of zeven ambulances die de baan op gaan. Het zegt genoeg. Op de tribune weet iedereen dat ook: het is muisstil. De race wordt niet herstart, dus de tribune loopt mondjesmaat leeg. In de Fanzone wordt nog gewoon feest gevierd, want de Formule 1-kwalificatie is net geweest en iedereen is daar nog van aan het nagenieten. Toch blijven fans aanwezig op het circuit, in afwachting van goed nieuws. De geruchten gaan rond. Hij zou bij kennis zijn, de traumahelikopter wordt opgestart. Later volgen toch steeds meer minder positieve geruchten. Verschrikkelijke beelden worden gedeeld via social media. De angst is voelbaar rond het circuit.

Pas zo’n twee uur later volgt het nieuws, vol ongeloof is het niet het goede nieuws waarop je hoopte. Hubert is overleden. Het nieuws slaat in als een bom.

Lees ook: F2-coureur Anthoine Hubert overleden na ernstig ongeluk op Spa

Foto: Motorsport Images

Lap of Honor
Nooit, maar dan ook nooit komt het aan je gedachten dat het mogelijk de laatste keer is dat je een coureur voorbij ziet komen. Daar gaat het te vaak gewoon goed voor, ‘zoals altijd’. Je verwacht niet dat je zomaar de laatste momenten van een coureur meemaakt. Nee, niet van een coureur. Van een 22-jarige jongen, die nog zoveel jaren te gaan had. Een coureur die de Formule 1 waardig was. De nieuwsberichten, ‘Anthoine Hubert overleden na ernstig ongeluk op Spa’, komen nu nog even hard aan als toen. Het besef is er nog niet helemaal. Of helemaal niet, eigenlijk.

De volgende dag, de dag van de Formule 1-race. De hele week was het mooi weer in België, maar zelfs de weergoden zijn niet vrolijk gestemd. Op een zwaar bewolkt Spa-Francorchamps komt ineens een stoet aan ambulances, fire trucks, extraction cars en depannage-trucks langs. Een onaangekondigde Lap of Honor voor Hubert, en het personeel dat tevergeefs geprobeerd heeft om zijn leven te redden. Luid applaus klinkt er rondom het circuit, waar al vroeg in de ochtend duizenden fans aanwezig zijn.

Voor de Formule 3-race, de F2-race is afgelast, wordt een minuut stilte in acht genomen. De moeder en broer van Anthoine houden zich sterk, en zijn erbij aanwezig. Ze houden de helm vast van Anthoine. Charles Leclerc, een goede vriend van Hubert, is ook aanwezig, net als andere coureurs uit de Formule 1 en Formule 2. Dat de schrik er goed in zit bij iedereen, is te merken als er tijdens de Formule 3-race een ambulance de baan op rijdt, omdat er een coureur zwaar is gecrasht in Blanchimont. Geen gejuich vandaag als iemand crasht. De oproep van Hamilton om niet te juichen wanneer een coureur crasht heeft geholpen.

Lees ook: In beeld: Van Leclerc tot Prost, emotioneel eerbetoon aan verongelukte Anthoine Hubert

Foto: Motorsport Images

Confronterende plaats
In ronde negentien van de Formule 1-race, het racenummer van Hubert, staan alle fans op en klappen een hele ronde lang, ononderbroken. Een initiatief gestart door fans. Het is indrukwekkend, een kippenvelmoment. De race gaat intussen gewoon door, met coureurs die nog sneller gaan dan de Formule 2-wagens. Leclerc wint de race, misschien wel de enige juiste winnaar die dag, en draagt zijn allereerste Formule 1-zege op aan Anthoine.

Na de Formule 1-race komt dan ook misschien wel het mooiste van de autosport naar boven. Fans, zij het van de Formule 1, Formule 2 of Hubert zelf, komen samen bovenop de Raidillon. Een confronterende plaats, gezien er minder dan 24 uur geleden iemand daar is overleden. Iedereen is stil. Mensen troosten elkaar. Fans leggen bloemen en kaarsen neer. Ze leggen één-voor-één hun toegangskaarten voor de zaterdag neer, de dag van de crash. Marshals brengen een laatste eerbetoon aan een held. Iemand die zijn leven op het spel zet. Sorry, hééft gezet. Het is alweer een maand geleden, maar het besef is er nog steeds niet.

Lees ook: Onderzoek FIA naar Formule 2-wagens Hubert en Correa begonnen