Mijn dochter Inez – het is wel een goed moment om dat op te biechten – is fan van Daniel Ricciardo. Nogal. En let op: geen fan sinds hij samen met Max allerlei leuke filmpjes opnam met pingpongballetjes of oude caravans, en ook niet vanaf het moment dat hij in Canada 2014 zijn eerste Grand Prix-zege boekte. Nee, ze moedigt hem al aan sinds hij debuteerde voor het team van HRT in – jawel – 2011. Tien jaar geleden!
Ik geef toe: het begon bij dat Spaanse rammelteam een beetje als cult, maar al snel groeide Ricciardo uit tot een winnaar. Tot grote vreugde hier in huis natuurlijk. En dat ging ver. Kijk, een speciaal gesigneerde pet vind ik nog wel normaal, en om al die malle filmpjes van Ricciardo kan ik ook wel lachen. Het werd echter zorgelijk toen zijn befaamde “Parcours” (een volslagen idiote rush door het huis, waarbij springend, rollend en kruipend allerlei zaken omver worden geschopt) met verve werd nagespeeld in onze huiskamer.
Lees ook: ‘Straf Verstappen kwam onverwachts, leek in dit geval toch echt niet nodig’
Maar ja, Ricciardo werd door Max uit het Red Bull-team verdreven en raakte een beetje op drift. Om niet te zeggen: in een dip. Die tattoo voor Abiteboul ten spijt was hij bij Renault niet op z’n plek, en zelfs bij McLaren (zijn beste kans op de wereldtitel, aldus de held zelf) werd hij voor de zomer zoek gereden door Lando Norris. Ik hoorde mensen al zeggen: ‘Ricciardo, ach, die is over zijn top…’ Maar Zak & Seidl – én Inez – bleven in hem geloven.
Toen we samen naar Zandvoort gingen nam ze een groot karton mee. Op de fiets wapperde dat ding vervaarlijk alle kanten op, en ik dacht nog: die komt nooit door de controle, maar ze werd slechts vriendelijk toegelachen. Op dat bord stond te lezen: ‘Daniel, can I do a Shoey with your Shoe?’ Dat was even slikken… Steeds wanneer ze dat bord omhoog hield, boog ik maar een beetje weg: eehm, hier hoor ik dus niet bij hè? Maar… Hij zag het! Wandelend van de paddock naar de pits, pikte hij met ware adelaarsogen het bord eruit, hij stopte, wees op zijn schoen en zwaaide nog eens… Dát moet het moment geweest zijn. Het moment waarop Daniel Ricciardo zich realiseerde dat het snel weer eens een keer moest gebeuren. Dat met die schoen.
Lees ook: Column Sirotkin: ‘Schuld 60/40 bij Verstappen en dan moet je ook straffen’
Ricciardo’s koelbloedigheid in Monza stond in schril contrast met de zenuwslopende bedoening bij ons op de bank. Maar uiteindelijk ging het dak eraf. Gelukkig was die schoen ver weg in Italië… Ik, geheel objectief, reken Ricciardo nog altijd tot de drie (nou ja… vier, vijf) absolute toppers van de Formule 1 van nu. Als Max en Lewis tegen elkaar aan blijven rijden, ligt er nog veel moois in het verschiet.
