Maria de Villota wil het racen voorlopig nog niet opgeven. De Marussia-testrijdster verloor eerder dit jaar een oog nadat ze tegen de laadklep van een vrachtwagen was gereden. “In Amerika zijn er ook coureurs met maar één oog die een racelicentie hebben.”

In een interview met het Spaanse tijdschrift Hola spreekt ze voor het eerst sinds haar ongeluk in juli op het vliegveld van Duxford. Ze merkt nog dagelijks de gevolgen van de crash. “Aanvankelijk was mijn oog bedekt. Toen ik het voor het eerst in de spiegel zag, zaten er 140 hechtingen in mijn gezicht. Het leek als alles aan elkaar was vast geknoopt met een touw van een boot. Ik vond het verschrikkelijk.”

De Villota kan zich alles nog herinneren. “Zelfs het moment dat ik crashte”, zegt de 32-jarige coureur. “Toen ik wakker werd (De Villota werd later buiten bewustzijn gebracht, red.) waren er veel mensen bij me die niet wisten of ik ging praten. Ik begon in het Engels te praten omdat ik dacht dat de FIA aanwezig was.”

“Mijn vader vroeg me toen of ik alsjeblieft Spaans wilde praten, want mijn moeder kon er maar weinig van volgen. Vervolgens herinnerde ik mij alles. Wat er gebeurde, waar ik nu was en waarom ik in het ziekenhuis was.”

“Ik ga in de toekomst nog onder het mes maar het ergste is nu achter de rug”, aldus De Villota, die niet alleen uiterlijk schade opliep. “Ik heb regelmatig hoofdpijn en weet niet hoe lang ik die nog houd. In ieder geval moet ik rustig aan blijven doen om de druk op mijn schedel binnen de perken te houden. Ook kan ik niet meer ruiken en proeven. Ik houd nu dus vooral van eten met een sterke smaak.”

Een racerentree zit er voorlopig nog niet in voor De Villota, maar ze sluit niet uit in de toekomst weer achter het stuur te kruipen. Al zijn er natuurlijk wel hindernissen. “In Amerika zijn er coureurs die een oog hebben verloren en nog steeds een racelicentie hebben. Het klopt dat je geen diepte meer ziet. Ik weet nog niet wat ik ga doen.”

Ze gaat zich in ieder geval hard maken voor de veiligheid tijdens rechtelijntests. “Iedereen wil weten of er lering uit dit ongeluk is getrokken zodat het in de toekomst niet meer gebeurt. Ik wil in de toekomst graag helpen de veiligheid bij dit soort tests te verbeteren. Op circuits is alles in orde, maar bij dit soort tests nog niet.”

Wat haar betreft hoeft er niets te veranderen aan de manier waarop mensen reageerden op haar ongeluk. “Ik voelde me geliefd en gerespecteerd door iedereen binnen de autosport. Het was mijn droom om F1 te rijden en nu gaat mijn leven nog verder dan dat. Ik heb de F1 namelijk bereikt en ik ben een coureur. Zo voel ik me nog steeds.”