Ik ben zojuist teruggekeerd na drie weken vakantie in Zuid-Frankrijk. Ik had de mazzel dat mijn ‘huisbaas’ aldaar een abonnement had op Motors TV. Ik heb dus – behalve de Tour de France – heel wat autoraces kunnen zien. Daarbij zijn me een aantal zaken opgevallen.

 

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px Arial}

Ten eerste valt het verschil in karakter op tussen de karaktervolle oudere circuits (zoals Spa en Monza) en de moderne, Tilke-achtige banen – met Valencia als dieptepunt. Heel leuk was Lime Rock, een Amerikaans clubcircuit van zo’n twee kilometer lengte waar evengoed met een belachelijk ‘dik’ veld aan grote sportwagens en GT’s werd gereden!

 

Ten tweede zijn er volgens mij veel te veel verschillende formules in de aanbieding. De Formule 1, GP2 zijn natuurlijk gevestigde ‘instituten’, waarbij het me overigens een raadsel is waarom de spectaculaire GP2 niet meer TV-aandacht krijgt. Maar hoeveel mensen weten tegenwoordig nog het verschil tussen Formule 2, GP3, Formule 3, Auto GP en ga zo maar door? Niet veel denk ik, mede gezien de gemiddelde bezettingsgraad van de tribunes tijdens dit soort races.

 

Ten derde: wat zijn juist deze races (meestal) saai! Het is net rallycross: de start is allesbepalend, want daarna is normaal inhalen er vrijwel niet meer bij. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de verplichte gelijksoortigheid van de auto’s (qua aerodynamica en motorvermogen). Die manifesteert zich bij relatief langzame auto’s veel nadrukkelijker dan bij bijvoorbeeld de GP2 en de ‘World Series by Renault’. Maar misschien heeft dit ook wel te maken met de onervarenheid van de coureurs. 

 

Is er dan niet leuks te melden? Jawel, hoor. Zo rijdt er in de Engelse Formule 3, de autosportieve kinderkamer bij uitstek, de 18-jarige Felipe Nasr rond. Behalve races winnen, kan hij zich, als het even niet meezit, ook op on-Braziliaanse wijze beperken tot ‘puntenpakken’. Om andermans ongelukken heen rijden, daar is hij ook goed in. 

 

Zijn optreden doet me denken aan een uitspraak van mijn oude held Stirling Moss over diens leermeester, de vijfvoudige wereldkampioen Juan Manuel Fangio: ‘hij is zowel leeuw als lam’. Daarmee bedoelde hij dat Fangio met een goed lopende auto in staat was tot heldendaden, maar ook een kreupelaar aan de finish kon brengen.

 

Racen is meer dan alleen maar hard gaan, bedoel ik maar te zeggen. Daarnaast onderscheidt deze Nasr zich tijdens interviews van zijn leeftijdsgenoten door zijn volwassen gedrag en prima uitstraling. Die eigenschappen maken je weliswaar niet sneller, maar je komt er wel verder mee in de wereld. Geef hem een jaar of drie, dan komt het allemaal goed.