Hoe vaak je ook naar de GP van Monaco gaat, elke keer opnieuw kijk je je ogen uit. Niet vanwege de weelde, maar juist het andere moois dat Monaco te bieden heeft.

Jetset – volgens een online woordenboek heeft het de volgende betekenis: een groep van zeer rijke en modieuze lieden die geregeld per jet internationale societybijeenkomsten, luxe badplaatsen enz. bezoeken. Daarbij denk je aan dure zonnebrillen, champagne en luxe jachten. Het salaris bij Formule1.nl is niet toereikend genoeg om te voorzien in het eerst genoemde dus moest een Ray Ban lookalike voldoen. Dankzij de juiste contacten konden de overige twee wel gerealiseerd worden.

Nou is het in Monaco niet zo heel moeilijk om aan champagne te komen – het stroomt er nog net niet uit de kraan. Bij een brunch aan boord van het jacht van TW Steel op vrijdagochtend was dat het eerste wat we aangeboden kregen. Herstellende van een avond feesten in het Hermitage Hotel (georganiseerd door Mumm champagne!) en Red Bull Racing, was een glas bubbels toch iets teveel van het goede.

De boot, excuses jacht, was echter indrukwekkend. Een dag eerder had ik ook al het geluk dat Jordy Cobelens, de 27-jarige Nederlandse CEO van TW Steel, mij samen met fotograaf Peter van Egmond wilde ontvangen. ’s Avonds volgde het bezoek aan het Amber Lounge Fashion-event.

Het evenement werd met veel bombarie gepresenteerd, maar viel erg tegen. De oppervlakkigheid droop ervan af. Grote afwezige was Bernie Ecclestone die steevast met zijn vrouw Slavica frontrow te vinden was. De beroemdheden lieten het ook afweten, al was Elizabeth Hurley wel aanwezig. Iets te eten was er niet en wat drank betreft, werden we beperkt tot Martini-cocktails. Zelfs een glaasje water behoorde niet tot de mogelijkheden.

Maar goed vermakelijk was het zeker: jezelf onderdompelen in de weelde van Monaco. Maar tegen de ervaring van vanochtend kan geen luxe jacht of champagne op. Samen met Peter van Egmond bekeek ik de vrije training vanachter de vangrail bij het opgaan van Anthony Noghes – het rechte stuk. De auto’s komen daar recht op je af, terwijl je enkel gescheiden word door een stukje staal. En hoewel de wagens daar slechts 90 kilometer per uur gaan, waardoor je recht in de cockpit kijk, is het adembenemend om mee te maken. Of om met de woorden van Peter van Egmond te spreken: “Om te huilen zo mooi.”