Bungeejumpen saai? Stuntvliegen al geprobeerd? Neem eens een taxi in China en word u bewust van uw sterfelijkheid!Als zestienjarige had ik een brommer. Nu was ik daar niet uniek in, maar deze kon bijna honderd kilometer per uur, en als het even kon reed ik dat er ook mee. Het was een Suzuki en net als mijn favoriete Suzuki-coureur uit die tijd, de tamelijk gestoorde Schot Niall MacKenzie, viel ik er nog wel eens af. Gelukkig voor mij gebeurde dat nooit op momenten dat ik honderd kilometer per uur reed, maar dat realiseerde ik me later pas.

Ook toen ik op een dag met een vaartje van circa zeventig in de flank van een overstekende mini klapte, kwam ik relatief ongeschonden uit de strijd. Als het een iets hogere auto was geweest had ik waarschijnlijk mijn nek gebroken, maar nu zeilde ik mooi over het dak van het autootje heen, terwijl mijn geliefde Suzuki tot aan de versnellingspook het interieur van de auto binnendrong, ik met een paar kneuzingen in een greppel lag te vloeken en de bestuurster van de mini via de achterklep uit haar verfrommelde auto klom. Een paar weken later reed ik alweer rond, nadat mijn opgevoerde scheurijzer met dank aan de verzekering weer in al zijn glorie hersteld was. Nooit stond ik er bij stil dat ik het wellicht ook iets rustiger aan kon doen. Kalm aan doen is immers voor watjes, zoals u allen ongetwijfeld weet.

De vraag dringt zich wellicht op waar deze ontboezeming toe leidt. Welnu, gisteren trof ik een taxichauffeur bij wie ik verbleek tot een angstige schijtebroek. Zou hij de kans krijgen, dan was zijn taxi uitgerust met de modernste raketaandrijving die het Chinese ruimtevaartprogramma kan leveren, want het standaard vermogen dat zijn Volkswagen leverde was voor hem duidelijk niet voldoende.

Op de snelweg tussen Shanghai en Jiading bereikten wij snelheden rond de honderdvijftig kilometer per uur, wat tamelijk angstaanjagend is op een Chinese snelweg die behalve door normaal verkeer ook gebruikt wordt door overbeladen vrachtwagens die de zestig amper halen. Zonder de rem aan te raken slalomde deze maniak overal tussendoor. Maar toen moest het ergste nog komen: eenmaal op topsnelheid zette hij de auto in zijn neutraal en liet hem uitrollen. De zojuist ingehaalde auto’s kwamen ons gaandeweg weer voorbij, en toen ook de eerste vrachtwagens vrachtwegens langzij kwamen zette de chauffeur zijn auto in de vijfde versnelling, om vanaf zestig kilometer per uur weer op te trekken naar honderdvijftig. Dit overigens zonder van de linkerbaan te wijken. Zo ging dat drie kwartier door. Het koude angstzweet liep mij tappelings langs de slapen. Liever zou ik voortaan de hele weg te voet afleggen dan dat ik ooit nog bij deze mafketel in de auto stap.

Zolang je zelf aan het stuur zit is de snelheidsbeleving kennelijk toch anders. Al gaat die wijsheid ook niet altijd op. Gisteren vertelde Sebastian Vettel over de voor hem zo desastreuze Grand Prix van Japan. ,,Het zicht was op het rechte stuk zo slecht dat ik bijna in mijn broek scheet.” Later vroeg ik hem of hij vroeger ook een brommer had. Dat had hij inderdaad. Opgevoerd, natuurlijk. Dacht ik al. En die taxichauffeurs hier? ,,Fuji was best eng, maar dit slaat alles!