Hoe een diner in een Fellini-decor uitdraaide op een monoloog over pasverworven moederschap, met alle details van dien.Donderdagavond stond een etentje op uitnodiging van Brembo op het programma. Deze sympathieke firma (koopt allen hun uitstekende producten!) huurt daartoe jaarlijks het exclusieve restaurant Saint Georges Premier af. Dit is gelegen in het park waar ook het circuit van Monza gesitueerd is. Nu moet je weten dat dit niet zomaar een stadsparkje is, maar een uitgestrekt gebied waar tal van levensgevaarlijke diersoorten huizen. Naar men zegt hebben antropologen er vorig jaar nog een onbekende indianenstam ontdekt. Afijn, FORMULE 1 RaceReport ging ’s avonds goedgemutst op pad.

Het hierboven beschreven park moet worden betreden door een groot hek, dat na onze doorkomst meteen volautomatisch dichtging. Aan het eind van het grindpad dat, naar wij hoopten, naar het restaurant zou leiden, troffen we opnieuw een hek aan, dat minder imposant oogde maar niet minder hermetisch afgesloten was. Hoe nu te handelen? We waren overduidelijk ingesloten, en het was al donker ook.

Spookscenario’s doemden op, variërend van een gedwongen overnachting in de buitenlucht tot uitgehonderde roofdieren. Ik probeerde me een documentaire op Discovery Channel, waarin werd uitgelegd welke paddestoelensoorten eetbaar zijn, en hoe je van berkenbast een waterdichte slaapplaats kunt maken, voor de geest te halen. Tevergeefs. Mijn anders zo onfeilbare richtingevoel liet me ook al in de steek. We waren reddeloos verloren, zoveel was wel duidelijk.

Uiteindelijk viel het mee. Behulpzame agenten slaagden erin het hek voor ons te openen, en na dit oponthoud kwamen we met een verwilderde blik in de ogen alsnog aan op de plaats van bestemming. Daar hield de directeur van Brembo, zo te zien een beminnelijke man die op doortastende wijze leiding geeft aan zijn prachtige bedrijf, juist een toespraak. In het Italiaans weliswaar, en het duurde wat lang, maar in elk geval waren we niet verslonden door een beer of een roedel wilde marmotten, en dat is ook wat waard.

Het decor van het diner zou niet hebben misstaan in een Fellini-film. Stuurs kijkende, zwijgzame obers liepen af en aan, er was een dame in een cocktailjurk die vanuit een bepaalde hoek zeer appetijtelijk leek, maar bij nadere bestudering over een vervaarlijk reukorgaan bleek te beschikken en de bezetting van enkele tafels wisselde op een manier die deed denken aan de onderhandse afspraken die doorgaans door lieden van twijfelachtig allooi in het zuidelijke deel van Italië gesloten worden. Een schietpartij of afrekening: ik zou er op dat moment niet vreemd van hebben opgekeken.

De grootste beproeving moest nog komen. Speciaal voor de buitenlandse gasten, die om nog onopgehelderde reden alleen de vierkoppige Nederlandse delegatie besloeg, kregen we gezelschap van een zwaar bebrilde dame die, zo werd ons in het vooruitzicht gesteld, alles zou vertellen over Brembo. Dit vooruitzicht stemde ons uiteraard gunstig, maar deze Nana Mouskouri-achtige verschijning bleek er een eigen agenda op na te houden. Niet remtechniek, maar haar bevalling bleek haar favoriete gespreksonderwerp. Terwijl de vis werd geserveerd kwetterde ons gezelschap vrolijk voort over haar zojuist geboren tweeling, waarbij geen detail van het proces uit de weg gegaan werd.

Mismoedig werkte uw verslaggever zich een weg door het diner. Een aanbod voor een uitgebreide uiteenzetting van de honderden verschillende materialen waaruit een remschijf bestaat werd beleefd afgeslagen. Voor een verhandeling over simultane borstvoeding, kolven en hormonale stemmingswisselingen bleek dit helaas niet mogelijk.

Met een scala aan onsmakelijke beelden op ons netvlies bleek op de terugweg niemand nog bang voor onbedoelde inmenging in een mafiadeal of een ontmoeting met bloeddorstig ongedierte. Volgens mij heb ik op de parkeerplaats zelfs een vleesetende sprinkhaan vertrapt.