Wat doen die gevarendriehoek en die krik in mijn bagage?Handig, van die mannetjes die je bagage naar je hotelkamer brengen. Scheelt een hoop gesjouw en ze zetten alles netjes vooor je deur neer. Wel even controleren of ik al mijn spullen bij elkaar heb. Tas, koffer, laptop, cameratas. Wacht, die laatste is dus niet van mij. Kennelijk heeft de koerier de tas van fotograaf Peter van Egmond naar mijn kamer gebracht. Een sms-je naar Peter: ‘ik heb je tas hier liggen.’ Het antwoord verrast me een beetje: ‘komt wel goed, heb hem niet echt nodig.’

Wat ben je nou voor fotograaf, denk ik, als je je spullen zomaar laat rondslingeren. Het is nog best een dure camera, zo te zien. Toch maar even brengen dus. Peter kijkt amper op van zijn laptop als ik de cameratas op zijn kamer zet. Nou had ik ook niet verwacht dat hij me snikkend in de armen zou vallen, maar voor een fotograaf die zojuist herenigd is met zijn gereedschap maakt hij wel een erg ontspannen indruk. Nou ja, iedere gek heeft zijn gebrek, zullen we maar zeggen.

De volgende dag, bij het ontbijt. Peter schuift aan, zet zijn vork in zijn gebakken ei en zegt: ‘ze hebben je camera per ongeluk op mijn kamer gelegd.’ Wat nou, ik heb niet eens een camera en bovendien, ik heb dat ding gisteren toch zelf bij je afgeleverd? Een tijdje lang zitten we tegenover elkaar glazig voor ons uit te staren. Als we twee stripfiguren waren geweest had ik nu drie luchtbelletjes boven mijn hoofd, en Peter een tekstballonnetje met ….. erin. Van wie is dan die camera? Er staat maar een foto op: een hele slechte kiek van Heikki Kovalainen, zo te zien genomen op de parkeerplaats.

Een dag eerder. Op de parkeerplaats van het circuit vertrekken shuttlebusjes naar het Pan Pacific hotel, en de Concorde Inn. Alleen: wij logeren in het Empress, een nogal megalomaan gebouw van veertien verdiepingen in een dorp dat verder vooral uit wrakhout, boomschors en golfplaten bestaat. Gelukkig kent een van de bewakers wel iemand die ons met zijn privéauto wil brengen, we moesten hem Bob noemen. Aangekomen bij het hotel wordt de kofferbak van Bob’s Proton Mira (de Maleisische variant op de Ford Mondeo) meteen uitgeladen door de ijverige koeriers die elk hotel in dit land in dienst heeft. Inclusief de camera van onze vriendelijke chauffeur, al duurde het zoals gezegd dus even voordat dit kwartje gevallen was.

Inmiddels is het apparaat (toch zeker 1000 Euro waard, ik heb het even opgezocht voor het geval we de rechtmatige eigenaar niet konden vinden en we noodgedwongen onze toevlucht hadden moeten zoeken tot E-Bay…) terug bij de dolgelukkige eigenaar, die prompt aanbod om ons de rest van het weekend gratis te vervoeren. Als Bob vanavond de opnames op de harde schijf bekijkt, ontdekt hij ook een paar professionele actiefoto’s, genomen vlak langs het circuit waar een gewone sterveling nooit mag komen. Peter wil ook weleens een camera van een ander merk uitproberen…