Hij werd uitgelachen en het zag er niet naar uit dat hij nog een stoeltje zou vinden. Maar 2006 werd het jaar van Takuma Sato's wederopstanding. Onze Engelse medewerker Adam Cooper sprak met hem.De geboorte en overlevingstocht van Super Aguri was misschien wel het meest opmerkelijke verhaal van 2006. Juist op het moment dat het er niet naar uitzag dat er een nieuw team bijkwam, kondigde Aguri Suzuki ineens zijn plannen aan. Out of the blue. En het team stond er in Bahrein, slechts enkele maanden nadat de geruchtenstroom op gang kwam.

Een ongelofelijke prestatie die werd weerspiegeld door de opleving van de man die niet bepaald als goudhaantje te boek stond. Want Takuma Sato heeft indruk gemaakt door er simpelweg het beste van te maken gegeven de omstandigheden. Dit keer werd er niet te snel geoordeeld, in tegenstelling tot de jaren dat hij beter materiaal had en misschien wel te hard zijn best deed.

Sato sloot 2005 af met een slechte reputatie. Als het fabrieksteam van Honda hem niet wilde, waar moest hij dan heen? Toch had hij niet alles aan zichzelf te wijten. Door ziekte moest hij een race missen en al die kapotte motoren hielpen ook al niet mee. Wel maakte hij fouten naarmate de druk op zijn schouders toenam en Jenson Button had geen kind aan hem. Dat Michael Schumacher na een botsing op Spa zijn vizier dichtklapte… dat zei eigenlijk alles.

Het Japanse publiek pikte het echter niet dat hij terzijde werd geschoven en de storm van protest zorgde er voor dat Honda zich er tot in de hoogste kringen van bewust was dat er een oplossing gevonden moest worden. Eerst leek het er helemaal niet van te komen, maar dat Suzuki zich een weg naar de Formule 1 probeerde te banen was een gelukkig toeval. Met de belofte dat Honda de motoren zou leveren en voor technische ondersteuning zou zorgen begon Suzuki aan de vrijwel onmogelijke taak om een team samen te stellen. Vanaf het eerste moment werd Sato's naam genoemd.

,,In Brazilië kreeg ik lucht van wat er gaande was”, herinnert Sato zich. ,,Het was toen nog moeilijk om de plannen al te serieus te nemen. Er was tijd nodig en bewijs dat er daadwerkelijk iets gaande was. Iedereen werkte hard, echt keihard. Enkele weken na het seizoen was het voor mij duidelijk dat ik graag deel uit wilde maken van het project. Ik zag de mogelijkheden om er iets van te maken.”

Stelde Honda hem op zijn gemak door te zorgen dat het allemaal wel op z'n pootjes terecht kwam? ,,Zonder Honda's steun hadden we hier niet gestaan, maar er is nooit gezegd dat ik me geen zorgen hoefde te maken. De situatie was behoorlijk onduidelijk. En dan was het eigenlijke plan ook nog eens heel anders, zoals iedereen nu wel weet. Telkens als we een probleem hadden opgelost, stuitten we weer op een nieuwe. Het was soms net een nachtmerrie. Tegelijkertijd was het een kans en enorme uitdaging ineen. Het was zwaar, maar de hele gang van zaken heeft ons wel sterker gemaakt.”

Maar ook 'Taku' had zo zijn twijfels. Hij is de eerste om dat toe te geven. Vooral de mededeling dat het team geen gebruik mocht maken van een oud BAR-ontwerp kwam rauw op het dak vallen. In plaats daarvan moest het team A23-chassis' opkopen waarmee de inmiddels failliete renstal Arrows in 2002 had gereden. Niet veel coureurs kijken er naar uit om in een vier jaar oude auto te moeten rijden.

,,Daar hing mee samen dat de structuur in het management van Honda nogal onderhevig was aan veranderingen. Het was een vrij onrustige periode. Toen werd ook nog eens bekend dat we de BAR-bolide niet mochten gebruiken. 'Welke oplossing verzinnen we nu?', was de algemene gedachte. Plotseling kwam het A23-chassis in beeld. Een stond opgesteld als showcar op het vliegveld in Melbourne en die hebben we toen naar onze fabriek gebracht. Vervolgens begonnen we de auto op te bouwen. Ongekend, maar een fantastisch staaltje team work.”

,,De shakedown verliep vrijwel probleemloos. Het was ook de eerste keer dat ik met een 2,4-liter V8-motor reed. Gek genoeg was, toen ik in 2002 nog bij Jordan reed, de A23 onze directe concurrent. Het was al met al een vreemde ervaring om nu in deze auto te rijden, met ook nog eens een andere krachtbron. Het deed er niet meer toe toen bleek dat we de auto goed voor elkaar hadden, maar nog belangrijker was dat ik een dag mijn contract had gefinaliseerd.”

Het team stond niet alleen aan de start in Bahrein, Sato finishte ook nog eens de race. In Maleisië maakte hij een goede start en kon hij het zelfs even opnemen tegen collega-coureurs. Maar wat er in Melbourne gebeurde was ongekend. Door een safetycar-situatie zat de Japanner plotseling voor David Coulthard en Rubens Barrichello. Pas toen hij zijn pitstop maakte moest hij zich gewonnen geven.”

,,Normaal gesproken kwamen we zo'n drie, vier seconden tekort, dat was gewoon een feit. Ik was altijd bang dat dat tegen ons zou gaan werken naarmate men bekender met ons werd. Maar het was geweldig om te zien dat iedereen maar achter ons bleef staan. Daardoor bleven we in onszelf geloven.”

,,We begonnen zelfs vooruitgang te boeken, maar halverwege het seizoen – nog voor de komst van de SA06 – stopten we de ontwikkeling van de auto. We bleven vooruitgang boeken als team, met de pitstops en de strategie, verder was het een moeilijke periode.”

,,Bijvoorbeeld in Canada. Ik moest als een gek pushen en eindigde in de muur. Dat verbloemde het feit dat we niet alleen maar rondreden en er daadwerkelijk voor gingen. Tegen die tijd begon men te realiseren dat we er echt bij hoorden.”

De aangepaste SA06 was een stap voorwaarts, eentje die ten koste ging van de betrouwbaarheid. Sato kende frustraties, zoals vloeren die ineens losraakten. ,,We richtten ons op prestaties, dat ging ten koste van andere dingen. Ook slaagden we er in steeds meer gewicht te besparen. Uiteindelijk moesten we zelfs extra ballast vervoeren om op gewicht te blijven. Dat was voor het team een enorme vooruitgang.”

De race voor het thuispubliek in Suzuka bood al genoeg aanknopingspunten en toen moest Brazilië nog komen. In Interlagos eindigde Sato als tiende, van de zestien geklasseerde coureurs en zowel hij als teamgenoot Sakon Yamamoto stond in de toptien wat betreft snelste rondetijden. Al werd Yamamoto wel geholpen door een late pitstop en de bijbehorende nieuwe banden en lege tank.

,,Ik beschouw 2006 als een voorbereidingsjaar waarin het team op elkaar ingespeeld kon raken. Volgend seizoen is de situatie anders. We moeten ons verbeteren en ik vertrouw er op dat dat kan. Het gaat stapje voor stapje, maar we zullen meedoen. Ik denk dat we het seizoen op een veel hoger niveau zullen aanvangen in vergelijking met het vorige.”

De overstap naar een door Honda ontwikkelde auto is groot. De concurrentie heeft er zo haar twijfels over, maar Sato blijft vertrouwen op de progressie die de renstal gaat boeken. Gebeurt dat daadwerkelijk, dan ziet hij geen enkele reden om zijn heil elders te zoeken.

,,Het wordt moeilijk, maar de regelveranderingen spreken de komende jaren in het voordeel van de kleinere teams. Hopelijk verschaft ons dat de mogelijkheid naar voren te komen. Hoe het zal uitpakken, dat weet ik niet. Zie ik wel. Maar we zullen onszelf zeker doelen stellen, doelen die we altijd gehaald hebben. Dat is het belangrijkste, tot nu toe dan…”