“Je kijkt toch wel even anders naar het leven als je die klap achteraf op tv ziet.” Fernando Alonso heeft het over zijn horrorcrash in Melbourne. Toch is die andere kijk niet onverenigbaar met zijn grote levensdoel: een derde keer wereldkampioen worden. Met McLaren-Honda en niemand anders. “Ik heb het nog in mij, dat voel ik.”
Laatste overwinning? Barcelona 2013. Poleposition? Hockenheim 2012. Op het podium? Boedapest 2014. Recentste wereldtitel? 2006. Ze zijn confronterend voor Fernando Alonso, de cijfers. Zijn leeftijd stilaan ook. Op 29 juli wordt hij 35. Toen hij in Bahrein aan de kant moest blijven, herstellend van zijn kapotte ribben na de klapper in Melbourne, verwoordde voormalig Formule 1-coureur Johnny Herbert wat meer waarnemers in de paddock denken: “Fernando kan beter stoppen. De laatste keer dat ik hem echt gemotiveerd bezig zag, was ergens in 2012.” Alonso pakte Herbert aan: “Jij was nooit wereldkampioen, hè. En nu ben je commentatortje.”
Zo is hij, de Spanjaard: trots, nijdig. Giftig als hij zich onheus behandeld voelt. Of verliest. “Ja, ik ben een slecht verliezer. Hoewel, het gaat al veel beter dan vroeger. Als kind wilde ik niet dat mijn moeder me zomaar naar school bracht. Ik wilde zo hard mogelijk rennen, zodat ik kon winnen. En toen ik begon te karten, als dreumes, verzonnen mijn ouders altijd wel een leugen om te zeggen dat ik gewonnen had. Dat de twee jongens voor mij in de uitslag gediskwalificeerd waren of zo. Anders was ik onhandelbaar of stopte ik niet met janken. Ik verlies nog altijd niet graag, maar ondertussen weet ik natuurlijk hoe deze sport in elkaar zit. Heel hard je best doen en weten dat je alles perfect hebt uitgevoerd, terwijl je zelfs dan amper twaalfde wordt is een rauwe realiteit. Ik heb geleerd dat om te zetten in positieve energie: me nog beter voorbereiden op de volgende race.”
In welke richting kantelt je gevoel: dat je er te weinig uit hebt gehaald of dat je tevreden bent met wat je bereikt hebt?
“Twee wereldtitels is veel meer dan waar ik als kind van droomde. Mijn vader werkte in een fabriek, mijn moeder op de parfumafdeling van een winkelcentrum. Wie durft te voorspellen dat de zoon van die mensen wereldkampioen karting wordt en daarna zelfs Formule 1? Ja, ik ben tevreden. Al vijftien jaar Formule 1, twee titels. Ik rijd voor een van de grootste teams in de geschiedenis en mijn bankrekening ziet er goed uit.”
Die horrorcrash in Melbourne, heeft die invloed op de manier waarop je de Formule 1 bekijkt?
“Nee, maar het beïnvloedt wel je kijk op het leven zelf. Tuurlijk, we weten allemaal dat racen risico’s inhoudt, maar achter het stuur voel je dat niet en je denkt er al zeker niet over na. Maar als je na zo’n klapper als in Melbourne naar huis gaat, dan besef je dat andere dingen in het leven misschien ook wel belangrijk zijn. Na een zware crash ga je altijd door dat proces. Zeg je bij jezelf: misschien moet ik maar eens meer van andere dingen genieten. Je gaat het leven wat meer waarderen. Vooral als je al wat ouder bent, rijper. Het leert je om een beter mens te zijn als je uit de auto stapt.”
Er was een tijd dat vrijwel iedereen in de paddock jou de beste vond, nu niet meer. Vind je jezelf nog absolute top?
“Ik denk het wel, ja.”
Lees het grote en openhartige interview met Fernando Alonso in Formule 1 nummer 12, dat nu in de winkel ligt, of bestel het hier. Onmisbaar voor de fan en liefhebber.
