Dat was het dan. In Monza heb ik de laatste GP2-race van mijn carrière gereden. En het was een passend einde van een teleurstellend seizoen. Niet alleen heb ik nul punten gescoord in Monza, maar tot overmaat van ramp ben ik in het kampioenschap gezakt naar de vijfde plek.
Kijk, dat ik geen kampioen zou worden dat was me al enige tijd duidelijk. Maar ik had gewoon tweede moeten worden. Het klinkt misschien als een slap excuus, maar ik heb wel erg veel pech gehad. Aanrijdingen buiten mijn schuld, mislukte pitstops. Natuurlijk heb ik zelf ook wel foutjes gemaakt, maar het waren er minder dan in voorgaande seizoenen en ik kan mezelf niet erg veel verwijten.
Op zaterdag, na de hoofdrace, zat ik er helemaal doorheen. Ik had al mijn hoop gevestigd op een goede race om zo mijn mislukte kwalificatie een beetje goed te maken, maar toen reed in de eerste ronde iemand over mijn voorvleugel heen en kreeg ik daarna een drivetrough-penalty.
Dat laatste was mijn eigen schuld, maar als het tegen zit, zit ook meteen alles tegen. Er is namelijk ook nog eens ingebroken in onze auto en mijn spullen en die van mijn trainer zijn gejat. Na de race heb ik me een tijdje opgesloten in de trailer, want ik kon echt even niemand zien. Ik kan wel zeggen dat dit weekend het dieptepunt uit mijn carrière was.
En wat nu? Dat is de grote vraag. Niet nog een seizoen in de GP2 in elk geval, of er moeten wel hele rare dingen gebeuren. Ik ben natuurlijk al 26 jaar en moet ook realistisch blijven. Het wordt Formule 1 of niks.
Mijn resultaten in de GP2 zeggen natuurlijk ook niet alles over mijn kwaliteiten als coureur. Kijk naar Kobayashi en D’Ambrosio, twee coureurs die het goed doen in de Formule 1. In de GP2 waren ze nergens. Daar hou ik me maar aan vast, al valt het me op dit moment zwaar om optimistisch te blijven. Toch is dat het enige dat ik kan doen na dit seizoen.
Ik heb laten zien dat ik snel ben, alleen heeft zich dat niet vertaald in een goede klassering aan het eind van het jaar. Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik nog nooit zo hard gewerkt heb in een raceseizoen. Ik heb alles gegeven wat ik in me had, ben naar Valencia verhuisd om dichter bij mijn team te kunnen zijn, heb harder getraind dan ooit en mentaal sterker geworden.
Ik voel me klaar voor de Formule 1, maar het hangt van zoveel dingen af of dat lukt. Ik wil gewoon zo graag een kans om te laten zien wat ik kan in een Formule 1-auto. Die liggen me veel beter dan en GP2. Dat is soms net een rallywagen, het is soms echt gooi- en smijtwerk om hard te gaan met zo’n auto. Formule 1-auto’s vragen een veel verfijndere rijstijl en dat past goed bij mijn manier van racen. Ik hoop maar dat ik dat mag bewijzen.
