Alle Formule 1-fans weten volgens mij nog precies waar en hoe ze de fatale crash van Ayrton Senna in Imola beleefden. Op 1 mei 1994 bekeek ik de tragische beelden ’s middags in de lobby van een hotel in Lanzarote, wachtend op een transfer naar het vliegveld.
De mobiele telefoon was een noviteit, nieuws kwam nog via de klassieke kanalen tot je. In de vroege avond van 1 mei 1994 hoorde ik op de luchthaven pas dat er bij de Grand Prix van San Marino een etmaal na Roland Ratzenberger een tweede coureur was verongelukt. Eentje waarvan iedereen dacht dat -ie onsterfelijk was. Ik ook, zelfs toen hij met de helikopter naar het ziekenhuis werd gebracht. Maar Ayrton Senna da Silva zou nooit meer een Lap of the Gods, zoals in Donington Park 1993, rijden.
In de dagen na zijn dood ontdekte de hele wereld de grootsheid van de Braziliaanse ster die zichzelf nooit als een ster beschouwde of gedroeg. Wie herinnert zich niet de hartverscheurende, emotionele beelden van de processie in São Paulo? Meer dan drie miljoen Paulista’s stonden langs de weg om hun idool naar het Cemitério Parque Morumby te begeleiden, Senna’s laatste levenshalte.
Ayrton Senna: De legende
Jaren geleden, ik was in São Paulo voor de Grand Prix, bezocht ik met enkele collega’s in alle vroegte Senna’s graf. Het was vredig en rustig bij het bedevaartsoord. Een gedenkplaat met daarop slechts zijn naam, geboorte- en sterfdatum en de tekst niemand kan mij scheiden van de liefde van God symboliseren Senna’s eeuwige bescheidenheid. Het maakte een uitwisbare indruk: daar ligt de legende die ik twintig jaar eerder op een Spaans vakantieadres in Tamburello zag verongelukken.
De afgelopen decennia heb ik via mijn mijn werk in de Formule 1 ontdekt hoe groot Senna was, hoe begaan hij was met de medemens, hoe collegiaal en sociaal hij was, maar ook hoe rechtlijnig en nietsontziend hij – zeker op de baan – kon zijn. Door interviews met zus Viviane, directeur van het Instituto Ayrton Senna, neefje Bruno, zijn trainer Josef Leberer en de indringende verhalen van fotograaf Peter van Egmond en (Braziliaanse) collega’s die in Senna’s entourage zaten, besef ik veel beter waarom hij zo geliefd was.
Dit jaar is Ayrton Senna da Silva dertig jaar dood. Toch doet hij de harten van racefans nog altijd sneller slaan. Ik zie het op alle circuits en overal ter wereld: zijn naam of afbeelding prijkt op petjes, T-shirts en bij kraampjes met merchandise van hem. Elk jaar weer brengt Leberer op 1 mei, zo vertelde hij mij, een saluut aan zijn Braziliaanse vriend: de mythe, de meester, de grootste. En 30 jaar na die fatale dag nog altijd springlevend.
Onbewust vraag ik me op zo’n moment dan af: hoe zou het toch met die andere, Duitse racelegende zijn?
Lees en bekijk de andere verhalen en video’s over Ayrton Senna
