Over het wel of niet doorgaan van de Grand Prix van België bestond ook wat onze maandag-columnist Sergej Sirotkin betreft geen twijfel. “De omstandigheden waren er gewoon niet naar om te racen.” Maar hoe ga je als coureur om met deze omstandigheden? En hoe lees je de baan? Vooral over dat laatste geeft Sirotkin een interessant inkijkje in het brein van de coureur.
Of het de juiste beslissing was, is niet de vraag. Het is wat het is, de omstandigheden waren er gewoon niet naar om te racen. Hadden ze eerder kunnen vermoeden dat het zo zou zijn? Had er eerder een beslissing genomen kunnen worden om deze lange zit te besparen voor iedereen? Dat is een ander verhaal. Dat had gekund maar er is altijd de hoop dat het nog kan. Iedereen die daar was, wilde dat er alsnog gereden zou worden.
Lees ook: Rondje buitenlandse media GP België: ‘Zielig podium in parodie op een race’
‘Het was het wachten waard geweest’
Als dat had gekund, had iedereen die uren wachten voor lief genomen. Ik denk dat het huidige scenario beter was dan alles meteen cancellen. Ik denk niet dat ze het beter hadden kunnen doen. Hoop is goed, wachten is beter. Vooral in Spa, waar het weer zo snel kan veranderen. Maar dit was pure overmacht, ik denk ook niet dat er technisch gezien iets te doen is tegen deze weersomstandigheden. Er is geen oplossing voor omstandigheden zoals die van gisteren. De grote hoeveelheden spray worden veroorzaakt door de effectieve banden en de aerodynamica.
Die twee elementen hebben de auto’s nou eenmaal nodig om zo snel te kunnen gaan, het is geen optie om één van die twee in te dammen om minder spray te veroorzaken. De hoeveelheid water op de baan was er sowieso niet naar om überhaupt met een minder effectieve regenband te rijden. Misschien zijn de auto’s van volgend jaar beter geschikt om mee in de regen te rijden al denk ik niet dat het had uitgemaakt. Het is het weer en dat kan je niet controleren. Er zullen mensen stampij maken over hoe het is gegaan gisteren, over het toekennen van punten, maar daar doe ik niet aan mee.
Lees ook: F1-baas Domenicali: ‘Was geen commerciële druk om GP België te starten’
‘Effect voorbereiding weg’
Ik weet wel dat het als coureur erg frustrerend is, vooral ook om die focus te houden. Coureurs hebben routines om mentaal en fysiek voor te bereiden, denk aan een balletje trappen wat Charles Leclerc vaak doet, of het spelletje met de vallende tennisballen wat je vaak ziet. Maar als je zover bent en je doet vervolgens drie uur lang niets, dan is dat effect weg. Als je weet wanneer je weer begint, ook al is dat drie uur later, kun je je tijd managen en je erop instellen. Dan kun je na 2.5 uur je voorbereiding weer starten.
Maar nu was er eerst een serie van uitstel, 5 minuten of 10 minuten, gevolgd door een lange periode van onzekerheid over het wel of niet doorgaan. Het is lastig om daarna dat gevoel terug te krijgen. Het beste is om iets te doen, bezig zijn zonder dat je gestresst wordt, maar wel scherp blijft.
‘Je voelt de baan’
Zicht in deze omstandigheden is misschien niet het goede woord, want dat is er nauwelijks. Als je recht vooruit kijkt, zie je bijna niets. Het water wordt door de auto voor je omhoog gegooid en komt als een soort sprei naar beneden. Ook als je verder achter iemand rijdt, heb je nog altijd een soort mistbank voor je waardoor je weinig kan zien. Het enige wat je kan zien, bevindt zich links of rechts van van je. Mensen denken vaak dat bomen of kerbs dan je referentiepunten zijn maar dat klopt niet.
Lees ook: Wedstrijdleider Masi na lange dag: ‘Onmogelijk om op maandag te racen’
Met deze snelheden – want ondanks de omstandigheden zijn deze nog altijd hoog – zou je dan te laat zijn. De bbomen of kerbs kunnen wel helpen ter visuele bevestiging, maar niet als primaire referentie om te remmen. Je wilt altijd kunnen anticiperen, voorspellen als het ware. Dat doe je veel meer op gevoel, je leest het circuit. Een Formule 1-auto heeft geen vering, dus je voelt elke hobbel, rand, compressie, camber, hoogteverschillen enzovoorts. Alles wat zich aan het oppervlak van het asfalt bevindt, kun je voelen. Het is als een brailleschrift. Een coureur slaat dit op, voelt dit met zijn achterste en in het stuur.
En die informatie probeer je te correleren met je toeren, de lichtjes op je dash. Als je een bepaald tempo te pakken hebt, een ritme, weet je op een gegeven moment precies waar op de baan je opschakelt, hoeveel toeren je hebt. Gaandeweg heb je een soort kaart van het circuit aan de hand van deze informatie. Als laatste kun je dat koppelen aan objecten naast de baan en zo bepaal je eigenlijk je positie op de baan in moeilijke omstandigheden.
De Grand Prix van Nederland vindt plaats van 3 tot en met 5 september in Zandvoort. Bereid je optimaal voor op de terugkeer van de Formule 1 naar de duinen met de Dutch GP Box van FORMULE 1 Magazine.
