Het Startnummer: 10

In de rubriek ‘het startnummer’ pakt Formule 1 voor elke dag van de maand januari het bijbehorende startnummer erbij. Aan de hand daarvan diepen we herinneringen op en/of laten we onze gedachten de vrije loop over bijbehorende coureurs, teams en momenten.

Regelmatig circuleert op internet de vraag wie de slechtste Formule 1-coureur ooit was. Vaak wordt Taki Inoue genoemd, de Japanner die in 1994 een race voor Simtek, en in 1995 een heel seizoen voor Arrows reed. En hoewel Inoue bepaald geen hoogvlieger was, komt hij beslist niet in aanmerking voor de kwalificatie ‘slechte Formule 1-coureur ooit’ (dat was iemand anders, langer geleden. Hij reed meestal met startnummer 22. Succes!).

De Formule 1-carrière van Takachiho Inoue leeft op youtube voort in 1 moment: tijdens de Grand Prix van Hongarije van 1995 parkeert Inoue zijn Arrows met een motorbrand langs de baan. Terwijl hij in de weer is met een brandblusser wordt Inoue geschept door een baancommissarisauto. Het is een behoorlijke dreun, maar Inoue komt er met wat kneuzingen goed vanaf. In Monaco heeft Inoue een nog absurder incident: aan het eind van de training laat hij zich na weer een technisch probleem terugslepen naar de pits. Achter hem komt safetycarbestuurder Jean Ragnotti op veel te hoge snelheid aan. Ragnotti knalt achterop de Arrows, die omslaat. Gelukkig had Inoue, die al een tijdje langs de vangrail had gestaan, na het instappen zijn helm weer opgezet.

Als Taki Inoue op vijftienjarige leeftijd voor het eerst een Formule 1 Grand Prix op tv ziet, is hij direct verkocht. Zonder enige kartervaring meldt hij zich in Engeland waar, zo heeft een vriend in Japan hem verteld, de beste racescholen zijn. Inoue spreekt nauwelijks Engels en vraagt op het vliegveld hoe hij met de bus naar een racebaan komt. De buschauffeur zet hem af bij de dichtstbijzijnde paardenrenbaan.

Als hij uiteindelijk toch in een raceauto terechtkomt, blijkt Inoue geen natuurtalent. Een ervaring, maar weinig aansprekende resultaten rijker keert hij aan het eind van dat jaar terug naar Japan, waar hij in 1990 in het nationale Formule 3-kampioenschap rijdt. Zijn eerste wapenfeit is een crash op Suzuka, nog voor zijn eerste race. Toch krijgt Inoue het racen min of meer onder de knie en in 1994 keert hij terug naar Europa om voor Super Nova in de Formule 3000 te gaan rijden. Ook hier blinkt Inoue niet uit, maar dat geldt in die jaren voor wel meer coureurs die zich wagen aan de voorloper van de huidige Formule 2.

Op de een of andere manier lukt het de Japanner wel om sponsoren te werven. Zoveel zelfs, dat hij eind 1994 voor Simtek zijn Grand Prix-debuut kan maken. In de regen spint hij, net als zijn landgenoten Ukyo Katayama en Hideki Noda, al vroeg in de race van de baan. Met zijn sponsorbudget lukt het Inoue om voor 1995 een zitje te verwerven bij Arrows. Het wordt een seizoen vol technische problemen. Pas in de zesde race van het jaar, in Canada, komt Inoue aan de finish, als negende. In Monza zal hij later dat jaar achtste worden, al gaan de herinneringen aan die Grand Prix vooral over Inoue’s aandeel in de crash tussen Damon Hill en Michael Schumacher.

In persconferenties krijgt Inoue de lachers op zijn hand. Hij geeft toe voor zijn eerste races bang te zijn geweest ‘omdat die auto’s zo snel zijn’. Erg moeilijk vindt hij het rijden met een Formule 1-auto niet. “Op mijn niveau althans niet.” Aan zelfspot geen gebrek: Inoue merkt dat hij zichzelf maar beter niet al te serieus kan nemen, aangezien de rest van de wereld dat ook niet doet. Een deal met Minardi voor het seizoen 1996 gaat niet door omdat zijn sponsor afhaakt. Dat is het einde van Inoue’s Formule 1-carrière.

Achteraf gezien maar beter ook, vindt Inoue nu. Op twitter is hij een cultheld geworden, die de spot drijft met de huidige Formule 1 en zichzelf. Maar toch: onder het huidige puntensysteem zou Inoue in 1995 zes WK-punten gescoord hebben. Zoals gezegd was hij bij lange na niet de slechtste coureur ooit. Wél de grappigste.