Het Startnummer: 12

In de rubriek ‘het startnummer’ pakt Formule 1 voor elke dag van de maand januari het bijbehorende startnummer erbij. Aan de hand daarvan diepen we herinneringen op en/of laten we onze gedachten de vrije loop over bijbehorende coureurs, teams en momenten.

Hij zal bij veel Nederlanders in de vitrine staan – een paarsblauwe Simtek, typeaanduiding S951. Een wat simpel, klein ogende auto, maar misschien juist mooi in z’n eenvoud. Of lelijkheid, voor wie niet van het lukraak sponsorstickers plakken houdt dat toen nog doodgewoon was. Dat is de Simtek S951 misschien wel vooral: een doodgewone Formule 1-auto van begin tot midden jaren ’90. Maar het model dat bij veel Nederlanders in de vitrine staat, met startnummer 12, is toch bijzonder. Omdat deze in 1995 wordt bestuurd door Jos Verstappen, en door wat hij er dat jaar mee doet.

Een goede bolide is de door Nick Wirth ontworpen Simtek niet, al weet Verstappen dat goed te verbloemen. Na een wisselvallig en onderbroken debuutjaar met Benetton in 1994, is de Nederlander bij het achterhoedeteam ondergebracht door Benetton-teambaas Flavio Briatore, die hem eigenlijk nog onder contract heeft. Met de S951 niet op tijd af voor de wintertests, maakt Verstappen in Brazilië zijn eerste kilometers voor Simtek. Pas tijdens de tweede training, want Simtek had de verplichte interne brandblussers niet met de reguliere vracht meegestuurd.

24e in de kwalificatie oogt weinig indrukwekkend, maar Verstappen is bijna een seconde rapper dan teamgenoot Domenico Schiatterella. Verstappen heeft vervolgens een superstart, ligt zeventiende bij de eerste doorkomst. “Die dekselse jongen”, veinst teambaas en ontwerper Wirth boosheid aan de pitmuur. “We hadden nog afgesproken dat hij rustig aan zou doen.” Helaas volgen daarna nog maar vijftien rondjes: een defecte versnellingsbak is, niet voor het laatst, spelbreker.

Twee weken later in Argentinië schittert Verstappen al helemaal. Een veertiende startplek is na de eerste ronde een tiende plaats, en niet veel later zelfs een zesde – door pitstops van anderen. Na zijn eigen stop is het echter klaar – weer de versnellingsbak. Hetzelfde euvel nekt hem op Imola. In Spanje rijdt Verstappen voor het eerst in 1995 een race uit. Als twaalfde, na weer indruk te hebben gemaakt in de kwalificatie. De versnellingsbak sputtert tegen, maar houdt het vol. Hoe anders is dat in Monaco. Zowel bij de eerste poging als herstart, werkt de bak niet mee. De race telt niet eens als deelname voor Verstappen, voor wie het de laatste Grand Prix van ’95 blijkt. Simtek is failliet. “Doodzonde”, baalt Verstappen, al heeft hij zijn visitekaartje afgegeven. De vijf, vaak korte, optredens zijn genoeg geweest de Formule 1-wereld aan zijn talent te herinneren.

Geruchten over een terugkeer naar Benetton (waar Johnnie Herbert het moeilijk heeft, en Briatore Verstappen nog als toptalent ziet) zingen rond, maar verstommen als Herbert twee keer op het goede moment wint. Sauber, Footwork Arrows, Pacific en Ligier worden als opties voor een tussentijdse rentree genoemd, maar er komt niks uit. Uiteindelijk zit Verstappen het jaar uit aan de zijlijn nadat het doek is gevallen voor Simtek – en over de S951, een auto die in de herinnering en vitrines achterblijft als eentje waarmee Verstappen kon toveren.