Ik heb ze niet geteld – daar heb je namelijk op het moment zelf niet echt de tijd voor – maar ik zag op de tv-beelden dat ik maar liefst vijf keer over de kop ben gegaan.

De eerste twee salto’s waren behoorlijk hoog. Bang was ik niet. Als je als Formule 1-coureur bang bent, kun je maar beter stoppen. Toen ik op de kop hing, heb ik dan ook geen seconde aan blessures gedacht. Ik heb de motor ondertussen afgezet en mijn gordels wat losser gedaan. Ik kreeg namelijk nauwelijks lucht. Het eerste wat in me op kwam was: balen. Nu is de auto afgeschreven en kost het weer handenvol geld om nieuwe onderdelen aan te schaffen.

Weet je, ergens ben ik ook wel blij met deze crash. Dat klinkt misschien raar, maar ik zal het proberen uit te leggen. Het gaat in de Formule 1 steeds harder en harder. Soms ga je zo hard een bocht in dat je denkt: oei, dat gaat maar net goed. Heel soms denk je dan wel eens: wat nou als ik crash? Niet echt een goede gedachte voor een Formule 1-coureur. Maar dat komt voort uit het feit dat ik niet zo vaak hard crash. De laatste keer was Magny-Cours vorig jaar, toen het team vergeten was een ventieldopje op de band te draaien. Toen ging ik er met 240 kilometer per uur af en had niets. Ja, ik werd nog bijna onthoofd door de kraanwagen die mijn auto kwam bergen, maar dat had dus niets met mijn crash te maken.

Juist omdat het alweer zo lang geleden was, vergeet je wel eens hoe dat voelt, zo’n flinke crash. Nu weet ik het weer. Ik denk dat je er harder van wordt. Je durft weer wat meer. Dit was een behoorlijke klapper en ik heb nergens last van. Nu weet ik weer hoe veilig de Formule 1 is.

In Australië had ik het toevallig met een aantal journalisten over Yuji Ide. Ze vroegen me of hij wel in de Formule 1 thuis hoort. Ik heb het toen voor hem opgenomen. En vandaag tijdens de meeting met de stewards ook weer. Wat heeft het voor zin om hem daar helemaal af te branden? Ik ben niet boos op hem. Als het een ervaren coureur was geweest, dan was het een ander verhaal geweest. Maar nu… Iedereen doet meteen zo lullig. Maar die jongen heeft gewoon weinig ervaring. En ja, dan vlieg je er wel eens af. Hij staat bovendien enorm onder druk van zijn team. Bij Super Aguri zijn ze zo gefocust op de start. Hun doel is ons passeren en dan op de rem. Want ze weten dat het vreselijk moeilijk is voor ons om ze te passeren. De start is dus in feite het enige wat die Ide heeft.

Dat herken ik: dat had ik vorig jaar bij Minardi ook. Het probleem is alleen dat ze te veel risico nemen, waardoor ik nu met de schade zit. Hij kwam naar me toe om te vragen of alles goed was met me. En heeft zijn excuses aangeboden. Die heb ik natuurlijk aanvaard. En toen we alleen waren, heb ik nog even met hem gesproken. Hem op de risico’s gewezen. Ik hoop dat hij er iets mee doet en dat hij ook de kans krijgt om dat te doen. Want het zou jammer zijn als het voor hem, onder meer door dit, afgelopen zou zijn.