Japanners zijn gek op automaten. Ze staan overal en er zitten de gekste dingen in. In Japan kun je moeiteloos je dagelijkse boodschapppen doen door op de hoek van de straat even een rij automaten leeg te trekken. Extra zacht toiletpapier? Een kwartje erbij en je bent voorzien.Op een parkeerplaats vlak bij mijn hotel staan er maar liefst acht op een rij. De een levert twintig verschillende soorten frisdrank, de ander snoep, maar je kunt er ook terecht voor minder allledaagse zaken als veters, latex handschoenen (voor als je eerst je vettige oude veters uit je werkschoenen moet peuteren voor je er een vers setje inrijgt, denk ik), bier, zeep (voor als je de automaat met latex handschoenen over het hoofd hebt gezien), sigaretten en chips (voor als je zin hebt in, eh, chips). Wat me wel verbaasde was de locatie van deze wonderlijke tenstoonstelling van mechanisch vernuft.

Ze staan namelijk op de parkeerplaats van een 24-uurswinkel, waar je alle bovenstaande producten op elk uur van de dag uit de schappen kan pakken. Voor aanmerkelijk lagere prijzen, en ik heb het gecontroleerd. Zou Japan zo’n hoge concentratie kluizenaars hebben dat het booschappen doen zonder dat er menselijk contact aan te pas komt, lonend is?

Toch zijn die dingen soms best handig. Gisteravond zat ik op mijn hotelkamer te werken aan een artikel over Aguri Suzuki. Door de lange vliegreis was mijn ritme, dat in mijn geval toch al veel overeenkomsten vertoont met dat van een vochtig kermishorloge, danig verstoord. De avondmaaltijd was daarom veel vroeger gepleegd dan ik normaal doe, en terwijl ik had verwacht bij terugkeer in het hotel direct in slaap te zullen vallen, bleef ik verontrustend lang wakker. Tegen middernacht was ik niet alleen klaarwakker, maar ook voorzien van een gezonde trek. Een beter voorbeeld van een jetlag had ik niet kunnen bedenken, al was dat op dat moment een schrale troost.

Aan het werk dan maar, maar eerst even kijken of er nog iets te eten verkrijgbaar is. In de hal van het hotel vond ik een mij inmiddels vertrouwde serie automaten. Veters had ik nog en met latex handschoenen aan kun je niet typen, dus mijn oog viel op de machine die volgens het opschrift noedels verstrekte. Maar eens geprobeerd. Cup Noodle, stond op de machine, en dat stond ook op het dichtgesealde bekertje dat eruit kwam. Met de waterkoker op mijn kamer – FORMULE 1 RaceReport verblijft uitsluitend in de alllerbeste hotels – slaagde ik erin van deze gevriesdroogde substantie een eetbaar product te maken.

Eenmaal terug bij mijn artikel over Aguri Suzuki viel mijn oog op een persbericht dat zojuist mijn mailbox had weten binnen te dringen. Opluchting bij Super Aguri, las ik, want er zijn nieuwe sponsors aangetrokken. Een daarvan: Cup Noodle, ‘in Japan erg populaire kant-en-klaar-noedels’.

De conclusie: ik ben op twee manieren dank verschuldigd Cup Noodle. Enerzijds omdat Super Aguri zonder deze sponsor misschien wel sneller failliet was geweest dan wij ter perse kunnen gaan en ik dus mijn interview had moeten veranderen, anderzijds omdat uw trouwe verslaggever zich zonder Cup Noodles noodgedwongen had moeten wenden tot het eten van schoenveters en latex handschoenen. En dan was het ook geen best artikel geworden.

Mischa Bijenhof

Dit weblog is mede mogelijk gemaakt door Cup Noodles, een in Japan erg populaire fabrikant van kant-en-klare noedels. Probeer ze ook, en proef het verschil! Cup Noodles!