Lewis Hamilton zal zich wel eens afvragen wat er gebeurd is sinds hij twee jaar geleden zijn Formule 1-debuut maakte. Toen was hij de held, maar dat duurde niet lang. Hamilton wordt beticht van arrogantie, en laat teveel zijn oren hangen naar de corporale cultuur van McLaren, zo schrijft de Britse pers. Ze moeten Lewis niet meer. De affaire van Melbourne en Maleisië heeft het alleen maar erger gemaakt. Hamilton is een vuile leugenaar, zo valt in de kranten te lezen.

De Britten hebben makkelijk praten. Ze hebben sinds vorige week immers allang een nieuwe held uitgekozen. Jenson Button, de man die door een diep dal ging en nu met blote handen het piepkleine een sponsorloze Brawn GP naar de top helpt. Wat een prachtverhaal.

Het tekent het opportunisme dat in de sportjournalistiek nooit ver weg is. De Formule 1-paddock is soms net een spaghettiwestern: de hebt de goeden en de slechten, en daartussen is niets. Als het aan de Britse pers ligt, laat Lewis Hamilton zijn baard staan en draagt Button vanaf nu een witte hoed. Dan hoeven ze niet telkens weer uit te leggen wie de goeie en wie de slechte is. Hamilton die met toegeknepen ogen en een strootje in zijn mond snode plannen smeedt om de rest van de Formule 1 te misleiden, Button die racet om zijn vrouw en zijn bloedjes van kinderen te onderhouden. Drie keer raden wie dat gevecht gaat winnen.

Jenson Button is zo lekker gewoon gebleven, zegt iedereen. Na zijn overwinning in de Grand Prix van Australië daalde Button als een engel van het podium neer, omhelste zijn vriendin en verdween tot ontzetting van de aanwezigen meteen met haar naar zijn kamer in het Brawn-kantoortje. Gordijnen dicht, deur op slot.

Die Jenson toch, wat een rakker.

Intussen zat Lewis Hamilton bij de stewards, met aan zijn zijde een teammanager die het ook allemaal niet meer wist. Hier werden de grondvesten voor McLarens zoveelste publicitaire fiasco gelegd.

Tien minuten later kwam Button weer naar buiten, met een blosje op zijn wangen en zijn haar door de war. ,,It was steaming in there”, meldde hij ten overvloede aan de pers. Dat we maar even wisten wat hij daar gedaan had.

Prachtig vonden ze het. Wat een heerlijk gewone jongen is die Button toch. Zo menselijk.

Dat Hamilton zich in alle ophef vlak na de race op het verkeerde been liet zetten door teammanager Dave Ryan die de kluts kwijt was, wilde er bij diezelfde journalisten niet in. Wie doet nou zoiets?