Ik probeer me voor te stellen hoe je er nu uit zou zien. Zestig jaar is nog niet zo oud.

Jacques Laffite is al 66 jaar, en hem zag ik net nog lopen. Nog best kwiek, die Jacques. Dat zou jij ook kunnen zijn geweest. Tientallen keren stonden jullie samen aan de start.

In Bahrein zou je er niet bij zijn geweest. Daar waren alle wereldkampioenen bijeen. Maar je was nooit wereldkampioen. Ze reden een paar rondjes, erg hard ging het niet, het ging om de show. Jij zou vast gas gegeven hebben. Je zou niet anders hebben gekund.

Je Ferrari had voor je klaargestaan, zoals hij ook hier in Canada klaarstaat. De 312T4 uit 1979, blinkend opgepoetst en in betere conditie dan ooit. Je won er drie races mee. Een jaar eerder, in 1978, was je hier in Montreal de winnaar. Mijn geboortejaar, jouw eerste Grand Prix-zege.

De man die nu in je auto rijdt heet Danny Baker. Hij spaart zijn museumstuk niet: terwijl ik langs de baan sta te kijken komt hij zo nu en dan dwars uit de chicane gedrift. Onwillekeurig lach ik: jij zou het niet anders gedaan hebben, zelfs nu, op je zestigste.

Meneer Baker heeft zelfs je helm precies nagemaakt. Ik moet toegeven dat ik het eerst een beetje griezelig vond. Alsof je er weer even was. Alsof die dag in 1982 nooit gebeurd is.

Salut, Gilles.