Sandor vanuit Hockenheim: Observeren langs de baan

Langs de baan, met de neus bovenop de actie, worden de verschillen tussen de auto’s en de coureurs pas écht goed duidelijk. Blokkerende wielen, zwabberende konten en apexen die met meters worden gemist, doen de rondetijden geen goed.

Ik sta aan de binnenkant van de Spitzkehre, de krappe hairpin aan het eind van het lange rechte – en gekromde – stuk. Het is het begin van de training en de auto’s komen op een paar meter afstand aan me voorbij. Afremmen van 330 km/u naar 65, terugschakelen van de zevende naar de tweede versnelling.

Vettel, Grosjean en Pérez zoeken gelijk de grens op. Ze vallen in de categorie ‘late remmers’. De Haas en de Force India hebben echter de grootste moeite hebben om de bocht te halen. Waar Grosjean en Pérez nog aan het worstelen zijn om de auto onder controle te krijgen, staat Vettel alweer op het gas. Ondanks de kleine tik tegenstuur die de Duitser mid-corner nog moet maken, snijdt hij de apex perfect aan.

Jolyon Palmer maakt er een zootje van. Van de drie doorkomsten verknalt hij er twee, blokkerend en glijdend vliegt hij nét niet van de baan. De vierde keer kiest de Brit eieren voor zijn geld, hij remt tien meter eerder en lijkt haast kruipend door de bocht te gaan. Zijn Renault mist overduidelijk mechanische grip.

Na een minuut of tien beginnen Red Bull en Mercedes aan hun training. De zilverpijlen maken meteen een enorme impact. Ze staan niet alleen bovenaan de tijdenlijsten, ze ógen ook het rapst. Beide Mercedes-coureurs remmen later dan laat, Hamilton met het mes tussen de tanden, Rosberg een fractie gecontroleerder. Net zo vroeg als Vettel staan ze weer op het gas, alleen dan zónder correcties te hoeven maken.

De Red Bulls doen er weinig voor onder. Ze nemen een fractie minder snelheid mee de bocht in, maar ogen zeer gebalanceerd en hebben bij het uitaccelereren veel tractie – ze kunnen opvallend snel naar vol gas. Wat het chassis betreft hebben Mercedes en Red Bull hun zaakjes duidelijk het beste voor elkaar.

Dikke strepen

Ik loop door naar de Mercedes-arena, waar de coureurs na een snelle volgasknik (290 km/u) rechtsaf opnieuw hard moeten remmen voor een haakse linker, derde versnelling, pakweg 110 km/u. Bottas heeft de grootste moeite met zijn Williams. Onderstuur bij het ingaan, overstuur bij het uitkomen. Het is duidelijk dat het team op dit moment een probleem heeft en dat Bottas dat goed probeert te maken door nóg harder zijn best te doen. Soms schakelt de Fin een versnelling extra terug om de auto te helpen roteren. Dat resulteert dan echter weer in onbalans aan de achterkant. Een paar keer veegt hij dikke strepen trekkend de hoek uit. Een typisch staaltje van ‘overdriving’.

De doorkomsten van Hülkenberg en Räikkönen zien er zeer gecontroleerd uit. Aan de passieve kant misschien, maar wel met veel gevoel en anticipatie. Foutloos en strak de bocht om zijn nu eenmaal basisingrediënten voor een fatsoenlijke rondetijd. Alle auto’s leunen bij het insturen op dit punt sterk op de vooras en het is goed te zien dat sommige harder zijn afgesteld dan andere. De voorkant van Alonso’s McLaren oogt erg stijf, er is extreem weinig rol waar te nemen. Wel wat onderstuur.

Ook hier maken de Mercedessen de meeste indruk. Ja, ze hebben een bom van een motor. Maar chassis en aerodynamica zijn ook fantastisch. Met grote trefzekerheid sturen Rosberg en Hamilton in. Je ziet hun handen één resolute stuurbeweging maken, correcties zijn daarna nauwelijks nodig. Aan het eind van de sessie zoeken Vettel, Ricciardo en Rosberg elkaar op de baan even op. Even een rondje bij elkaar spieken. Dat het zondagmiddag weer tussen deze drie teams gaat, is wel duidelijk.