Lange tijd leek de Grand Prix van Amerika zo’n brave, doorsnee 2018-race te worden. Met al die voorspelbare, verplichte figuren…

Vettel, die voor de zoveelste keer zijn laatste kans op het kampioenschap vergooide in de eerste ronde. De oude Alonso, die de hele Formule 1 en vooral al die druistige jonkies om hem heen verketterde via de boordradio. Ferrari, dat weer eens parmantig naast de pot pieste als het gaat om uitgekookte race-strategie. Ricciardo, die binnen tien ronden de auto langs de kant parkeerde met een duister probleem. Max, die in twee, drie ronden vanaf P-ergens-achteraan doorstoomde naar P5 en natuurlijk wingman Bottas, die zo’n beetje boven op de rem ging staan om zijn meerdere voorbij te laten.

Business as usual. Tikkeltje saai intussen, toch? Tot Lewis Hamilton blaren op de banden kreeg en toch een extra pitstop moest maken. Kreeg die Ferrari strateeg nog gelijk ook! En ineens was er alsnog een echte, vette race! Tussen Kimi, Max en Lewis. Alle drie racers, racers die je zo graag bij de voornaam noemt, omdat het echte racers zijn. En alle drie konden ze zomaar winnen. Wie had er nog het meeste leven in zijn banden? En wie had er het meeste lef in zijn kont? Je wist dat Lewis dolgraag de kroon op zijn werk wilde zetten met een zege in zijn Amerika. Je wist dat Max hem er niet zomaar langs ging laten. En Max was Kimi hier al eens eerder spectaculair voorbij gestoken, dus…

Maar Kimi ging vandaag natuurlijk helemaal niemand voorbij laten – dit kon wel eens zijn allerlaatste kans op een Grand Prix-zege zijn… Heerlijk! Zagen jullie Lewis boenderen over de kerbs? Hammertime-de-luxe hoor. Dichter en dichterbij, hij moest er keihard voor werken.

En toen eindelijk, eindelijk een echt duel tussen de twee beste racers van dit moment. Op pure racecraft, Lewis’ grootste troef, al weten we intussen dat Max daar niet voor onder hoeft te doen. Racecraft is die onnavolgbare combinatie van inzicht en instinct, van lef, van nét even steviger erin gaan, volhouden, van feeling voor de ruimte en de snelheid. Dansen met de G-krachten, met het vermogen, de lucht én met je tegenstander. Zoiets moet je ook samen kunnen, durven. Max en Lewis kunnen dat. Samen door bocht 13, 14, geen krimp geven, allebei over de kerbs, naast elkaar, elkaar laten leven, bocht 15, achterlangs kruisen en vol op de power weer naast elkaar bocht 16 in stuiven en 17, tot Lewis, net even te ver naar buiten, de kerbs raakt en er in 18 af glijdt. Game over.

Heerlijk, o heerlijk, zó moet Formule 1. En ach, wat zou ik nog graag meemaken dat dit duel om de zege en de wereldtitel gaat. De zege was nu voor Kimi. Maar de uitslag maakte mij niks meer uit. Dit was racen. Dit was een prachtig podium, met louter winnaars.